وقـتـی که یـادت نـیـسـتم، بی‌اعـتـبـارم            وقـتـی که از تو دور بـاشـم، بی‌قرارم

الحـق و الانـصاف کـم فکـر تو هـستم            از بس که بر این نفـس وامانده دچارم

شاید که از چشم تو افتادم که این طور            دیگـر زمـان مـعـصـیت بـی‌اخـتـیـارم

یابن الحسن، با غفلتم سرمایه‌ام سوخت            رحـمی نـما، آتش گـرفـتـه کـولـه‌بـارم

بـاشـد بـزن اما دگـر رو بـر مـگـردان            شـرمـنـده‌ام مـن از گـنــاه بـی‌شـمــارم

دیـدی پـشـیـمـانم، به آغـوشـم کـشیدی            دیــدم غـریـق رحــمـت پــروردگــارم

گـرچـه بـرایـت نـوکـر خـوبـی نـبـودم            با این هـمـه جـد شـمـا را دوست دارم

من که نـشد یک‌بـار پـیـش تو نـشـیـنم            شـایـد زمـان روضه بـنـشـیـنـی کنارم

رو به برادر، خواهری با گریه می‌گفت:            بـا رفـتـنـت آتــش زدی بـر روزگـارم

ای‌کاش می‌شد بوسه از رویت بگـیرم            قــاری قـرآنـم، عـزیــزم، نـی سـوارم